एक शुभ्र स्वप्नवत सत्य

किती तरी दिवसांचा होणार होणार म्हणुन आम्ही वाट पहात असलेला निसर्गाचा सुंदर आविष्कार शेवटी मागच्या महिन्यात आम्हाला आनंदत चिंब भिजवून गेला. त्या फेब्रुवारी महिन्याचा रविवार असे कही घेउन येइल अशी कल्पनाच मुळी केली नव्हती. सकाळी बाहेर येउन पाहतो तर काय जीकडे तिकडे शुभ्र गालीचा अंथरलेला. आपल्याकडे चातक पक्षी जशी पावसाची वाट पाहतो तशीच किम्बहुना त्यापेक्षा अधिकच आम्ही या हिमवर्षावाची पहात होतो. तसा टोकीयोला हिमावार्शावाचा बरा इतिहास आहे असे ऐकले होते एक दोन जुन्या रहिवाश्यानी देखील मागे १ -२ वर्शापुर्वी असा असा बर्फ पडला होता वगैरे वगैरे रसभरीत वर्णन केले होतेच. हा अनुभव घेण्यासाठी तर माझी उत्सुकता खुप दिवस ताणली गेली, थंडी संपयाची वेळ आली तरी या हिमवर्षावाच्या राजाचा पत्ता नव्हता . आपल्याकडे जस पाउस आला नाही की सगळे वरुणराजाची प्रार्थना करतात पण हिमवर्षावाचे खातेसुध्दा हाच सांभाळतो का ह्याची खात्री नव्हती म्हणुन कोणाची आराधना करावी हे देखील कळत नव्हतं. आम्हा मित्रांमधे कधी कधी कोणीतरी सांगायचं येत्या सोमवारी नक्की होणार बरं का पण तसं कधी व्हायचे नाही आपल्या वेधशाळेच्या अनुमानासराखेच ते खरे व्हायचे बर्फा मधील ब पण सापडायचा नाही पण एकदा नाही म्हणायला सकाळी सकाळी फ़ोन खणखणला ते हे सांगायला की बाहेर पहा बर्फ पडतं आहे. मी खुप काही अपेक्षा मनात घेउन बाहेर गेलो पाहतो तर काय हिमवर्षाव कसला त्याला फारतर हिमशिन्तोडे म्हणता येइल, अगदी कुठ तरी कोपय्राकापय्रात बर्फसराखे काही तरी जमा झाले होते. वरतुन पण अगदी तुरळक कण वगळता काही पडत नव्हते. एकंदर ते हिमवर्षावाचे केविलवाणे रुपच वाटले. मग असे काही इकडे होते हा समजच मनातुन काढून टाकण्याची तयारी केली अणि त्या सकाळी उन्नतीच्या (आमच्या शेजारी रहात असलेली माझी मैत्रिण) दिलेल्या आरवली ने जाग आली सकाळी सकाळी झोपेचा बिमोड करून ही बाई कशाचा सूड घेते आहे ह्या वीचाराने मी बाहेर आलो पाहतो तर काय क्षणभर आपण कुठे आहोत तेच कळत नव्हते, जणू शुभ्र नभ उतरु आले होते. नकळत हाताला एक चिमटा काढूनसुद्धा पहिला की हे शुभ्रस्वप्न तर नाही ना ह्याची खात्री करायला तो निसर्गाचा सुंदर आविष्कार किती पाहू अणि किती डोळ्यात साठवू अस झाले होते. हवेच्याप्रत्येक झुळुकी सोबत आपली दिशा बदलत प्रत्येक हिमकण खाली येवुन विसावत होता. त्याला विशेष असा जागेचा अडसर नव्हता जिथे जागा मिळेल तिथे समुहाने ते हिमकण पुढील काही दिवसांठी आपला तळ ठोकत होता. रस्ते, घरांची छ्ते, झाडांची पाने, वहानांच्या काचा जी पण मोकळी जागा त्या खुल्या आकाशाला खुणावत होती तिथे तिथे तो तितक्याच खुल्या दिलाने हिमकण सांडत होता बालकवीँच्या "हिरवे हिरवे गार गालिचे" या ओळीत थोड़ा बदल करून "शुभ्र शुभ्र ते गार गालीचे " असे म्हणावसं वाटलं अणि खरच त्या ओळी देखील किती तंतोतंत लागु पडत होत्या नाही ? गालीच शुभ्र तर होताच अणि खुप गार गार सुद्धा. स्वत:बद्दलच्या असलेल्या सर्व कल्पना विसरून मुक्त पणे त्या मऊ मऊ भुसभुशीत बर्फावर गडाबडा लोळावसं वाटलं, हातांची ओंजळ करून त्यात तो पडणारा बर्फ अलगत झेलावा अणि त्यावर रंगित सरबत टाकून कडिला खुपसून ख़ावा असं देखील वाटलं, पण शेवटी काय आपल्या प्रतिष्ठेच्या खोट्या कल्पना आड़ येतात, लहानपणी कधी गारांचा पाउस पडायचा तेंव्हा खाली पडलेल्या गारा वेचुन मिटक्या मारत खायचो पण आता परत तीच निरागसता तोच मनाचा मोकळेपणा परत मिळेल? असो जेंव्हा काही कामानिमित्तं घराबाहेर पडलो तेव्हाचा अनुभव तर फारच वेगळा होता आपली रोजचीच पायाखालची वाट गायब झालेली, त्या पांढ्र्या शुभ्र वाटेवर मी एकटाच आपल्या पाऊलांचे ठसे उमटवत चाललो होतो जेंव्हा मागे वळुन पहात होतो तेंव्हा ते ठसे वरतुन कोसळणाय्रा बर्फामधे कधीच लुप्त होत होते। आपण कोण्यातरी अनोळखी गावात आलो की के असं वाटत होते. रोजचे रस्ते, घरं आज आपली ओळख दाखवत नव्हते चालतांना खुप काळजी घ्यावी लागत होती, खाली पाहून तर चालावे लागत होतेच तसच वरदेखील लक्ष्य ठेवावे लागत होतं. एखाद्या विजेच्या खांबावर किव्हा घराच्या छ्तावार जमा झालेला तो ऐवज कधी आपली जागा सोडेल ते सांगता येत नव्हते. अगदी दुपारी उशिरापर्यंत हिमवर्षाव चालूच होता शेवटी तो जरा कमी झाला अणि जमिनीवरच्या बर्फाने आपले रूप पालटायला सुरुवात केली बराचसा बर्फा वितळायला सुरवात झालेली होती अणि बरचसा बर्फ घट्ट अणि टणक होत होता . रस्त्यावर बरीच चिक चिक झालेली होती रस्त्यावर जमा झालेला बर्फ कोणी तरी बाजूला लावत होता रात्रि अंधारात जसं काही कापसाचे ढ़िगारे सर्वत्र रचून ठेवले असं वाटत होतं . थंडी देखील जास्त जाणवत होती अणि त्यात जर वारा वहायाला लागला की अगदी जोम्बत होती . एकंदर सर्व काही वेगळे वेगळे वाटत होते .
येणारा आनंद सोबत काय अणि किती घेउन येइल हे कधी सांगता येते? आमच्या उन्नतीचा पाय जरा त्या नुकत्याच पडलेल्या बर्फावरुन मुरगळला अणि बिचारीचे पायाची हाडं ४ ठिकाणी मोडले ऑपरेशन करून पट्या टाकाव्या लागल्या. असं काही झालं की त्या शुभ्र बर्फाला सुद्धा किती काळीकुट्ट किनार असू शकते हे पण लक्ष्यात येते।
शेवटी असा हा हिमवर्षाव मुळात खरंच खुप सुंदर असतो आयुष्यात अनुभवयाला मिळाला तर नक्की घ्यावा असा. पण जरा सावध होवून बरं का ...